هشتم شوال، سالروز تخریب قبور ائمه بقیع توسط وهابیان

   هشتم شوال، سالروز تخریب قبور ائمه بقیع توسط وهابیان

قبرستان بقیع در گذشته به این شکل نبوده و بیشتر قبور دارای بارگاه و ضریح بوده‌اند.

تا اینکه در هشتم شوال 1344 هجری قمری (1926 میلادی) وهابی‌های سعودی ب تمامی گنبدها و قبه‌های موجود را تخریب کردند که این روز در تاریخ تشیع به نام یوم الهدم نامگذاری شده است. 

پس از انتشار خبر واقعه تخریب قبور ائمه بقیع، اعتراض‌های شدیدی از سوی  کشورهای ایران، عراق، هند و... صورت گرفت و بسیاری از دروس حوزه‌های علمیه تعطیل شده و مراسم‌های سوگواری و اعتراض برپا شد. 

 

در هشتمین روز شوال سال 1344 هجری قمری وهابیون  پس از اشغال مکه با هدایت عبدالعزیزبن سعود مسیر مدینه را در پیش گرفتند و پس از مقابله با مدافعان شهر آن را به تصرف خود درآورده و قبور ائمه بقیع را تخریب کردند. آنها همچنین در این حرکت  به قبور دیگر نیز قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم (ص)، قبر ام‌البنین مادر حضرت ابوالفضل العباس(ع) و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند امام صادق(علیه السلام) و... را تخریب کردند. وهابیون همچنین ضریحی که بر روی قبور حضرات معصومین امام مجتبی(ع)، امام سجاد(ع)، امام باقر(ع) و امام صادق(ع) قرار داشت را خراب کرده و آن را با خود بردند.در هیچ کجای دنیا نسبت به قبور بزرگان خود این همه بی‎ادبی و بی‎احترامی روا نمی‎دارند و در هر کجا دفن اموات مرسوم است، قبور اموات و مقبره آنها نیز محترم است.

شاید تا قبل از قرن معاصر و قریب به آن عمده منابع تاریخ و مصدر آن، کتاب‌ها و نوشته‎هایی بود که بر اساس نقلیات مسند و غیر مسند و مطالعات گسترده آنها در کتاب‌های متعدد تدوین شده بود و شناخت مطالب معتبر آنها از غیر معتبر هم کار همه کس نیست و اهل فن و افراد بصیر به تاریخ و مسائل مربوط به آن می‎توانند در مواردی که اختلاف نقل باشد با تحقیق و بررسی اظهار نظر کنند.

با کاوش‌ها و فحص‎هایی که علمای باستان شناس از مدتی قبل آغاز کرده و روز به روز بر تکامل آن افزوده، منبع مهم دیگری نیز بر منابع تاریخی و شناخت ملل افزوده شد که اگر چه در گذشته هم این منبع مورد توجه بود، لیکن عمق وسعت فعلی را نداشت و در عصر ما یکی از منابع مهم تاریخ و شناخت احوال اقوام و ملل آثاری است که از آنها باقی مانده و حتی با حفریات کشف می‎شود؛ بناها، معابد، قبرها، سکه‎ها، ظرف‌ها، زیورها و آثار هنری و چیزهای دیگر امروز از بزرگترین معرف‌های تمدن و اوضاع و احوال اجتماعی ملل است.

مکه مکرمه و مدینه منوره از این جهت که گفته شد بیشتر از هر نقطه اهمیت و موقعیت دارد و آثار و ابنیه این دو شهر و نواحی آن همه از مصادر تاریخ ما و بلکه ادیان به اصطلاح ابراهیمی است و اگر این دو شهر را علاوه بر جنبه‎های روحانی و معنوی موزه بزرگ عالم اسلام و وحی بدانیم گزاف نگفته‎ایم. در این دو شهر تا قبل از تخریب‌های پی‎درپی وهابی‎ها مشاهدی موجود بوده که هر یک گوشه‎ای و ناحیه‎ای از تاریخ پیامبر بزرگ اسلام را بازگو می‌کرد و آثار ارزنده‎ای از تاریخ زندگی و تلاش‌های آن حضرت در راه ابلاغ وحی و رسالت اسلام بود.

مشاهدی که همه در سلسله اسناد تاریخی اسلام و سوابق حرمین شریفین قرار دارد و معرف سلسله نسب پیغمبر صلی‎الله علیه وآله بوده و حتی از اوضاع دوران جاهلیت، ما را با خبر می‎سازد. و خلاصه تمام مسجد مدینه و مسجد الحرام و تمام شهر مدینه و مکه و بقعه‎ها و اماکن و مساجد و حتی چشمه‎ها، چاه‌ها، راه‌ها، کوه‌ها و سرزمین‌ها و قراء واقع در اطراف و نواحی این دو شهر همه از سر گذشت اسلام و چگونگی ظهور و سیر آن حکایت می‎کند و مسلمانان که به حفظ تاریخ و شرف و سوابق درخشان خود و احیای آثار اسلامی علاقه دارند، باید همگان در حفظ این آثار و بازسازی آنچه ویران شده اقدام کرده و حرمین را از دستبرد استعمار و تصرفات ویرانگرانه آنها خارج کنند. این آثار و نشانه‎ها و بناها بهتر از کتب سیره، مردم را با سیره پیغمبر صلی‎الله علیه وآله آشنا می‎سازند. کتاب‌های سیره فقط به نظر اهل مطالعه می‎رسد در حالی که این آثار را عموم مردم که از دور و نزدیک می‎آیند مشاهده می‎کنند و از آن برکت‌ها و درس‌های بزرگ می‎گیرند.

حتی باید نام‌های اصلی کل اماکن و زمین‌هایی که در عصر رسالت و در لسان روایات مذکور است حفظ شود و بالخصوص نام‌های متعلق به مسجد النبی و مسجد الحرام و در‌ها و ستون‌ها و سایر متعلقات آن نباید تغییر کند، زیرا همه اینها محفظه تاریخ اسلام است و کسانی که این ویرانگری‌ها را مرتکب شده‎اند بزرگترین دشمنی و خیانت را به تاریخ اسلام کرده‌اند. حفظ این اماکن علاوه بر آن که از جنبه تعظیم شعائر دارد شرعاً لازم است به ملاحظاتی که بیان شد توجه شده و تخریب این بقاع، صرف نظر از هتک و توهین، موجب تزلزل و سستی مبانی تاریخ می‎شود و تخریب این مشاهد و آنها را به این صورت در آوردن که نه سنگ قبری داشته باشند و نه امتیازی و در معرض محو و فراموشی قرار بگیرند از سوزاندن کتب تاریخ، خسارتش برای یک امت و ملت اگر بیشتر نباشد کمتر نیست. تخریب قبور ائمه بقیع یکی از تلخ‌ترین وقایع جهان اسلام است